Ik heb niet zo heel veel met André Hazes jr., maar met de strekking van zijn hit ‘Leef!’ ben ik het wel roerend eens. Ik vergelijk het leven weleens met een bloedhete zomerdag op het strand.
Je ziet het kinderen, en sommige volwassenen ook, dan vaak doen: ze willen de zee in om te spelen of om af te koelen en rennen dan door het zand richting de branding, vast van plan om met een ferme duik het ruime sop te kiezen. Tot ze daadwerkelijk het water bereiken. Zo gauw hun tenen het toch wel frisse zeewater beroeren vermindert hun vaart, wordt hun looppas en dribbelpasje en staan ze uiteindelijk stil, zich afvragend waar ze in hemelsnaam aan begonnen zijn.
Leven kun je volgens mij vergelijken met dat rennen naar de zee. Onbezorgd op weg zijn naar het onbekende. Maar naarmate je ouder wordt, dichter bij de zee komt dus, neemt de twijfel toe. Ben je eigenlijk wel goed bezig, zou het niet wat voorzichtiger, wat kalmer aan, of wat gezonder moeten allemaal? Ik merk het soms ook aan mezelf, maar ik troost me dan met de gedachte dat het zeewater ook best wel lekker is, als je er eenmaal doorheen bent. Daarom is mijn devies, net als dat van André Hazes: Leef!