Het is tijd, hoog tijd zelfs, dat ik mijn traumatische jeugdervaringen openbaar maak. Nu iedereen naar buiten komt met zijn of haar leed met betrekking tot ongewenste intimiteiten, aanrandingen en zelfs verkrachtingen kan ik niet langer zwijgen. Ook ik heb geleden in mijn jeugd, #MeToo. Weliswaar niet aan ongewenste intimiteiten, hoewel mijn eerste tongzoen nou niet bepaald op mijn eigen initiatief plaatsvond. Ik werd gewoon door een meisje plat op een tafel gegooid, waarna zij zich op mij wierp en haar mond op de mijne plaatste. Maar daar heb ik geen trauma aan overgehouden.
Nee, waar ik veel onder geleden heb – en af en toe nog onder lijd – is het omgekeerde: niet ondergane gewenste intimiteiten. Ik heb er lang over gezwegen, ook al omdat ik er niemand anders over hoorde, maar ik kan het niet langer voor me houden. Hoe vaak heb ik niet als adolescent stiekem verlangend naar meisjes gekeken, me afvragend waarom ze mij nou niet vroegen voor die langzame dans. Of waarom ze mij niet kwamen vertellen dat ze met me wilden vrijen. Pas toen ik erachter kwam dat ik niet hoefde te blozen als er een meisje naar me keek en toen ik ontdekte dat je met meisjes ook gewoon kunt praten werd het iets beter.
Maar helemaal over gaat het nooit. Nog steeds vraag ik me af en toe af waarom die vrouw die achter me in de rij staat bij de bakker haar lichaam niet tegen me aandrukt. Of waarom die vrouw die naast me zit in de bus haar hand niet op mijn kruis legt. Meevallen zal het niet, maar ik zal er helaas mee moeten leren leven.